Alıntı: Elini Eteğini Çekmek :-)

Bütün bunlara rağmen dostu Ştolts onu zaman zaman

insan içine çıkarıyordu; ama o da sık sık Petersburg’dan

ayrılıyor; Moskova’ya, Nijni’ye, Kırım’a, yabancı ülkelere

gidiyordu. O gidince Oblomov evine ve kendi içine öyle

kapanıyordu ki, ancak günlük hayatının dışında büyük olaylar

onu yerinden oynatabilirdi: Böyle olayların da ne olduğu, ne

olacağı vardı.

Zaten Oblomov yaşlandıkça, kendisine bir çocuk

utangaçlığı geliyordu. Dışarı ile bağlantısı azala azala kendi

hayatının dışında kalan her şeyden ürküyor, çekiniyordu. Ama

odasının tavanındaki çatırtılardan korkmuyordu; onlara

alışmıştı. Odasındaki kapanık havanın, bütün gün dört duvar

arasında oturmanın sağlığına gece rutubetinden daha zararlı

olacağını, durduğu yerde yemek üstüne yemek yemenin

insanı yavaş yavaş çökerteceğini düşünmüyordu; çünkü

bunlara alışmıştı; alıştığı şeylerden korkmuyordu. Alışmadığı

şey, hareket etmek, hayata karışmak, adam görmek, öteye

beriye koşmaktı. Fazla kalabalıkta boğulur gibi oluyordu; bir

kayığa binse, bir daha karaya ayak basamayacağı

kuruntusuna kapılıyordu; arabaya binse atlar gemi azıya alıp

kaçacaklar sanıyordu. Bazen delice korkulara düşüyor,

çevresindeki sessizlikten ürküyor, şaşırıp kalıyor, vücudunu

soğuk ürpermeler sarıyordu. Gözleri karanlık bir köşeye

saplanıyor, oradan bir hayalet çıkıverecek sanıyordu.

İşte Oblomov’un dışarı hayatı da böylece sona erdi. Yavaş

yavaş bütün gençlik hülyaları dağılıp gitti; ihtiyarken bile

düşünüp coştuğumuz o içli, hüzünlü, tatlı serüvenlerden elini

çekti.

***

Alıntısını yaptık, tanıtımını da tam yapalım:

Ivan Gonçarov yarattığı karakter Oblomov'la alay etmez. Aslında O'nu sever. En başta Rus aristokrasinin değişime uyum sağlayamayışını başaramayışını sevimli bir dille anlatır.

“Rus edebiyatının hiçbir kahramanı, ne Raskolnikov, ne

Mişkin, ne Prens Andrey, eski Rus insanını, hatta bütün

Doğuluları Oblomov kadar açıklıkla, en özlü yanıyla temsil

etmez. Doğu, belki de ilk defa olarak Gonçarov’un bu büyük

eserinde kendi kendini tanımaya, Batı’dan farkını anlamaya

başlamıştır.”

“Toplumsal bir kaderin Oblomov’u içine düşürdüğü bu

kaçınılmaz uyuşmayı rasgele bir tembellikle karıştırmamak

gerekir. Tembel, işten kaçan ve işsizlikte mutluluğu bulan

adamdır. Oblomov’sa hiçbir zaman işe giremeyen,

işsizlikten de zevk alamayan bir adamdır. Zaman zaman

kendi durumunu açıkça gören Oblomov, üstüne çöken,

hayatını bir bataklığa çeviren bu durgunluğa acı acı isyan bile

eder: “Yarım kalmış bir adam olduğunu, ruh güçlerinin

gelişmeden kaldığını, hayatına bir ağırlığın çöktüğünü

düşündükçe içi parçalanıyordu. Başkalarının zengin ve

hareketli hayatını kıskanıyor; kendi hayatının yolunu ağır bir

kaya parçasıyla tıkanmış, daracık zavallı bir patika gibi

görüyordu. İçinde hiç uyanmadan kalmış, biraz kurcalanmış,

fakat hiçbiri sonuna kadar işlenmemiş birçok imkânlar

olduğunu acı acı seziyordu...” “

Evet, eserin ana fikrini oldukça güzel yansıtmışlar, İş Bankası Kültür Yayınları'nın baskısının çevirenleri Sabahattin Eyüboğlu ve Erol Güney. Daha fazla söze gerek yok. :-)